De jongen hing voorovergebogen op de stoel naast de vrouw die,
afgaand op hun uiterlijke kenmerken, zijn moeder was. Zij bestelde zijn
gerechten.
Of de man ook zijn vader was, durf ik te betwijfelen. Daarvoor
proefde ik, naast een voortreffelijke risotto, tussen de twee iets te
veel verlangen. Daarvoor negeerde de man de jongen ook iets te veel.
Dat scheen de knaap allesbehalve erg te vinden. Hij amuseerde zich
rot. Hij speelde met zijn Nintendo. Hield het ding liefdevol voor zich
uit, sprak ermee, betastte het, klopte ertegen, schudde ermee, legde
het, toen hij moest eten, even veilig weg in zijn schoot.
Gelukkig at hij snel. Veel sneller dan de twee volwassenen die
geanimeerd zaten te smullen en te praten, en die zich geen enkele keer
tot hem richten.
Het duo was duidelijk niet van plan de jongen in hun wereld in te
wijden. Ze gunden de jongen zijn vrijheid, en lieten hem de hele avond
lang naar hartenlust spelen in zijn eigen wereld.
Als toemaatje mocht hij van moeder, op deze doordeweekse dag, als dessert zelfs een dame blanche bestellen.
Hij lachte om al dat geluk en al die privileges.
Zijn maag kreeg wat hij wou.
En hij was te jong om te beseffen dat die andere, levensnoodzakelijke kindervoeding blijkbaar op rantsoen stond.
