Het is niet de eerste keer dat de technologie het wint op het
ambacht. De meeste mannen weten niet meer hoe ze met stenen vuur kunnen
maken. En de meeste vrouwen besteden het pletten van graankorrels
liever aan een turbine uit, dan aan hun eigen handen.
Erg desastreus lijken deze ontwikkelingen niet.
De motorische vaardigheid waarmee kinderen toetsen van een computer
indrukken, overstijgt inderdaad die waarmee ze hun potlood vast houden.
Maar of we het nu hebben over vroeger of nu: kijk toch naar dat
opgewonden kroost dat, aan het begin van dit schooljaar, beseft dat het
aan een enorme ontdekkingsreis begint! Kijk naar al die kinderen die
glimmen van trots en vreugde als blijkt dat ze niet alleen hun naam
maar ook een hele nieuwe zin kunnen schrijven. Kijk naar hoe ze
glunderen nu ze ervaren wat een rijkdom aan betekenissen er aan hun
voetjes ligt.
Zie hun concentratie. Dat puntje van de tong uit de mond; klaar voor
hun expeditie naar een nieuwe wereld, naar duizend-en-een nieuwe
werelden.
Het is minder van belang of hun handjes een muis of een pen
vasthouden. Het is bijzaak of ze hun ontdekkingen in hanenpoten neer
kribbelen, of dat hun woorden in Helvetica of Arial Black verschijnen.
Schrift of scherm. Boek of blog. Als het om de verkenning van die
immense wereld achter woorden gaat, als het om de gigantische vrijheid
van de taal gaat, heiligt het doel alle middelen. Vraag dat maar aan de
Birmese Aung San Suu Kyi, en zovele anderen.
