Zo hangt hij ook in de bank. Met een heerlijke arrogantie om de
lippen. En met een blik die voor een keer niet gebukt gaat onder zijn
acne, maar blaakt van het zelfvertrouwen dat eigen is aan iemand die
zich op eigen krachten uit de etter heeft opgewerkt. De bloeduitstorting
is de mooiste beloning die ze hem kon geven. Aan hem plakt het bewijs
van zijn uitzonderlijke verovering. Een sjaal? Wie heeft er nu een sjaal
nodig als hij een lief heeft?
De vlek zuigt ook de aandacht van zijn vader op. Die is het stadium
van hormonale storm al wel enige decennia gepasseerd, maar kan de
zuigzoen niet loslaten.
Zijn vader lacht en maakt schertsende opmerkingen over dit
onverfijnde spoor der lippen. Hij zegt dat onervarenheid leuk is. Dat
hij destijds ontelbare zuigzoenen heeft gehad en geplaatst, van en bij
wie, dat weet hij allemaal niet meer. Hij klopt zijn zoon op de
schouder, en zegt dat die onbehouwenheid in de liefde gelukkig afneemt
met de jaren.
Hij blijft maar doorgaan. Met spotten en lachen. En hij weet het zelf
niet, maar zijn woorden klinken als doordesemd van melancholie en
jaloezie.
Ooit was een zuigzoen ook zijn statussymbool. Vandaag is zijn auto de
medaille die hij trots aan de buitenwereld toont.
Die zuigvlek van zijn zoon zegt veel over zijn jeugd. En over zijn
eigen leven.
