**
Thomas Vanderveken interviewt Margot aan de hand van door haar gekozen beeldfragmenten.
**
Kijk of herbekijk tot 13 januari 2020 via Canvas op VRTNU
**
**
Margot koos fragmenten die haar geïnspireerd of ontroerd hebben.
o.a. ‘Jiro dreams of sushi’ – https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/jiro-dreams-of-sushi/2011/jiro-dreams-of-sushi/
**
Trailer https://www.facebook.com/alleenelvisblijftbestaan/videos/450663625580052/
**
https://www.canvas.be/alleen-elvis-blijft-bestaan
Op 23 november krijgt Alleen Elvis blijft bestaan een bestseller auteur over de vloer. Mazzel Tov is niet het eerste boek van Margot Vanderstraeten, maar zeker het meest bekende. Ze schrijft erin over haar periode als werkstudente in een orthodox-joods gezin. Het is een vlot lezende roman waarmee ze de Prijs voor het Religieuze boek wint.
Naast schrijfster is Margot ook een (ver)taalbeest. Ze studeert af als vertaler Frans-Spaans.Een opleiding die ze grotendeels zelf financiert door les te geven aan de joodse kinderen die een rol spelen in Mazzel Tov. Na haar studie gaat ze aan de slag als copywriter en vertaler. In 2003 wint ze het Grote Dictee van de Nederlandse taal als Bekende Vlaming. Samen met Stephan Vanfleteren maakt ze mooie diepte-interviews voor enkele kranten. Ze schrijft, in een beurtrol met Hugo Camps, ook een hele tijd columns.
Haar pen wordt steeds beter en haar nieuwsgierige geest wordt aangescherpt door heel veel te lezen. Dat lezen begint tijdens een moeilijke schooltijd wanneer ze wordt opgepikt door een schooldirectrice die haar de grote schrijvers doet ontdekken.
“Intensief lezen is een vorm van vreemdgaan. En als schrijver sta je aan de zijlijn. Dat vind ik geweldig.”
Margot investeert heel veel in haar schrijven, als ze schrijft is ze asociaal. Intensiteit zoekt ze in alles, in schrijven, maar ook in haar interviews, in gesprekken. Aandacht is iets dat ze niet wil spreiden. Groeien mag traag gaan.
Ze is spaarzaam met interviews maar voor een keer gunt ze een blik in haar leefwereld.
Een van haar lievelingsfragmenten is een interview van journalist Bernard Pivot met de Frans-Vlaamse schrijfster Marguerite Yourcenar, waarin ze het heeft over non-conformisme. Margot kan duizend keer kijken naar hoe het vuur van Yourcenar overspringt op de legendarische Franse interviewer.
**
✦ DM Zapt – Stef Selfslagh – 1 december 2019
ALLEEN ELVIS BLIJFT BESTAAN
De openheid van Margot Vanderstraeten was zeker non-conformistisch. Geef voor de camera maar eens toe dat je naar een commerciële triomf verlangt
Stef Selfslagh zet deze week de blik op oneindig. Vandaag: het Canvas-programma Alleen Elvis blijft bestaan.
✦ Exclusief voor abonnees, 1 december 2019
Wie uitgesteld tv kijkt, hoeft niet uitgesteld te leven. En dus keek ik pas gisteren naar de Alleen Elvis blijft bestaan-aflevering met schrijfster Margot Vanderstraeten, auteur van het bestsellende Mazzel Tov.
Vanderstraeten liet ons meegenieten van een lang vervlogen tv-gesprek tussen literair journalist Bernard Pivot en schrijfster Marguerite Yourcenar. “Conformisme is een ellendige ziekte”, zei Mourcenar. “Wie zich conformeert, leeft niet echt.”
Op verzoek van Thomas Vanderveken ging Margot Vanderstraeten even later op zoek naar de non-conformiste in zichzelf. “Ik zou graag beweren dat ik soeverein in het leven sta”, zei ze. “Maar ik weet niet of dat zo is. Schrijven is op zich wel een non-conformistische daad – ik kies allerminst voor zekerheid – maar mocht Mazzel Tov niet zo veel succes hebben gehad, zou ik misschien toch een vorm van bitterheid ontwikkeld hebben. Ik was al zo lang aan het schrijven. Ik wou mijn non-conformisme – ook in financieel opzicht – weleens bevestigd zien.”
Je kan je afvragen of non-conformisme dat bevestigd moet worden wel non-conformistisch is, maar de openheid van Margot Vanderstraeten was dat zeer zeker wél. Geef voor het oog van de camera maar eens toe dat je naar een commerciële triomf verlangt, als de culturele etiquette voorschrijft dat de goedkeuring van het publiek je aan je welgevormde reet hoort te roesten.
Vanderstraeten voerde in haar tv-snippers nog meer non-conformisten op: de Joodse violist Yehudi Menuhin, die nauwelijks twee jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog al opnieuw ging optreden in Berlijn; de Brit Nicholas Winston, die in het door de nazi’s overrompelde Praag honderden Joodse kinderen aan hun noodlot hielp te ontsnappen; en de Japanse sushimeester Jiro Ono, die al zijn hele leven de perfecte sushi probeert te bereiden en ‘steeds beter’ verkiest boven ‘steeds meer’.
GEZICHTSTATTOO
Non-conformisme werd zo onaangekondigd het overkoepelende thema van de uitzending. En de dissidentie nam voor één keer niet de vorm aan van een grote bek of een extreme gezichtstattoo, maar wel van liefde, eerlijkheid en vergevingsgezindheid. Decency is the new punk. Dat schreef zenboeddhist Tom Hannes jaren geleden al.
Ook Margot Vanderstraeten en Thomas Vanderveken waren hoffelijk voor elkaar. Híj wees haar goedmoedig op het elitaire karakter van de zin ‘We moeten praten met de gewone mensen’, zíj gaf hem gelijk en verving ‘de gewone mensen’ in de rest van haar discours door ‘de onbekende anderen’.
Dat Canvas in deze tweedrachtige tijden een programma uitzendt waarin interviewer en geïnterviewde elkaar aanvullen in plaats van afbekken: ik zou dat ook zonder uw goedvinden een daad van non-conformisme willen noemen.