Die rituele voorbereiding!
Ze schuiven naar het puntje van hun stoel. Leggen een arm in een
wijde boog op tafel of toog.
Ze blazen hun wangen op: dat – diep inademen – doet iedereen die op
het punt staat een gewichtige daad te stellen. Zoals de honderd meter
lopen. Een inauguratiespeech afsteken. Op een persconferentie zijn
seksverslaving bekennen.
Hun lippen krullen. Bij sommigen ontstaat nu al een lichte blos op de
wangen: dit zijn de mannen die zich het einde van de grap al hebben
ingebeeld, samen met het succes dat hun bijdrage zal oogsten. Doorgaans
beschikken deze mannen ook op andere vlakken over een buitengewone
fantasie.
Hun ogen tasten hun publiek af.
Ze wachten op het juiste moment om toe te slaan. Op een stilte. Een
dip in de sfeer. Op verwachtingsvolle blikken.
Dan, als le moment suprême gearriveerd is, zeggen ze met een
plechtigheid die doet vermoeden dat ze deze zin nog nooit eerder hebben
uitgesproken: ‘Ik ken nog een goede mop.’ Een mededeling die, na enkele
seconden van ingehouden spanning en opgetrokken wenkbrauwen, steevast
wordt gevolgd door de overbodige vraag: ‘Wil iemand ze horen?’
Zelfs als niemand de mop wil horen, zal ze worden verteld.
De mop zelf – over de beer of het blondje of alle twee tegelijk –
doet er meestal niet zo toe.
Echt grappig zijn deze mannen natuurlijk zelf. Hoe zij, hoewel ze
dezelfde mop al honderd keer hebben verteld, telkens opnieuw in lachen
uitbarsten als de clou over hun lippen rolt.
Alsof ze hem voor het eerst horen en compleet verrast zijn.
Hoe zij die pointe, struikelend over hun eigen gelach, nog een paar
keer menen te moeten herhalen. Voor de trage verstaanders, en de vrouwen
in het gezelschap.
