De Douro, het gouden geheim

Port kent iedereen. Maar dat het betoverende gebied waar deze wijn van oudsher wordt gemaakt, amper toeristen lokt, is pijnlijk én onbegrijpelijk voor al die hardwerkende Portugezen die hun vallei leven willen inblazen. De rivier van goud, de Douro, wil niet langer het mooiste geheim van Europa zijn.

Het is moeilijk om het rijke, innemende landschap van de Douro samenvattend te beschrijven. Je moet de rustig kronkelende rivier, de prachtige routes, de heuvels vol brem en veldbloemen en de eindeloze, terrasvormige wijngaarden ruiken, zien, voelen, proeven, horen ook. En natuurlijk moet je, in een van de talrijke pittoreske dorpjes die tussen de wijngaarden zijn gezaaid, met de mensen spreken, zelfs als die zich alleen in het Portugees uitdrukken. Dat levert ontroerende conversaties op.

Toch duikt, in de zoektocht naar een trefzekere schildering van deze regio, de term ‘symbiose’ voortdurend op. Land, wijn, mens en rivier vormen in de Dourovallei een harmonie die, in elk geval in Europa, zijn gelijke niet kent. De op elkaar gestapelde terrassen die, honderden kilometers na elkaar, de valleiflanken bedekken en ervoor zorgen dat ook op deze steile hellingen gewassen kunnen worden geteeld, doen dan weer denken aan de landbouwtechnieken van de Inca’s in de Andes, Peru. Beide constructies hebben in elk geval geschiedenis met elkaar gemeen – én hun respect voor de stand van de zon.

Oneindige muur

De vallei van de Douro – die begint bij Peso da Régua en honderd kilometer verderop bij de grens met Spanje eindigt – omvat het oudste afgebakende wijnbouwgebied ter wereld. Al tweeduizend jaar lang groeien hier, op een dik uur rijden van Porto, tientallen soorten druiven, wit en rood. Dit is uiteraard ook het gebied waar, op een oppervlakte die dubbel zo groot is als die van bordeaux, de druiven voor de portwijnen rijpen. Grote porthuizen hebben er enorme quinta’s, landgoederen. In het feodale tijdperk werd van de boeren geëist dat ze een vijfde (quinta) van hun opbrengsten aan de grootgrondbezitters afstonden; daar komt de naam dus van.

Klik  om te vergroten