Na een intense week in Huize Fabiola in Maasmechelen namen 64 kinderen die ooit ernstige brandwonden opliepen, afgelopen zaterdag weer afscheid van elkaar. ‘Dit lotgenotenkamp is mijn leven. Hier word ik geschat op wie ik ben, niet op de littekens die ik heb.’
De bossen rond het centrum Huize Fabiola in Maasmechelen liggen er druilerig bij. Als buitenstaander die hier voor een dag komt binnenvallen, denk je meteen dat deze uithoek van Limburg er twee weken eerder zoveel mooier moeten hebben uitgezien: bedekt met een laag sneeuw. Ook ga je ervan uit dat sneeuw voor de kinderen meer plezier oplevert dan regen. Maar dat is de eerste fout.
“Sneeuw is voor ons verschrikkelijk, weet je dat niet? Sneeuw doet pijn. Alles wat ijskoud is, doet pijn. Onze gelittekende huid kan er niet tegen, want als het koud is, wordt de huid droger en begint hij te schuren, te trekken, te jeuken… Regen is leuker. Op voorwaarde dat je kleren niet aan je lijf plakken. Ik heb verbrande bovenbenen. Als ik door de regen naar of van school fiets, en met een natte spijkerbroek blijf rondlopen, is het alsof ik door hopen rode mieren word gestoken.”
