Ook ik kon een lach amper onderdrukken. Vanaf een bepaalde, niet
omlijnde leeftijd is elke vrouw blij als ze met juffrouw wordt
aangesproken. Die vermeende jeugdigheid is een buitengewoon onderschat
psychologisch voordeel van de fiets. Vrouwen die met een 4×4 op het
trottoir rijden, worden onverbiddelijk ‘madame’ genoemd. Of madammeke,
in het ergere geval.
Maar die ene avond vielen er op het trottoir voetgangers noch
politieagenten te bespeuren. Ik gleed over het voetpad en ik scheerde
langs gevels, en ik keek gretig binnen in woonkamers waarin zich het
leven van alledag afspeelde.
Rond acht uur ‘s avonds, weet ik nu, vertoont het leven van meerdere
gezinnen opmerkelijke gelijkenissen. Bijna overal staat dan de televisie
aan. Al zit er niet altijd iemand voor. In de huiskamers van jonge
gezinnen speelt de beeldbuis op dat uur vaak op de achtergrond.
Dat komt, zo heb ik tijdens mijn rit mogen vaststellen, omdat acht
uur het moment van bedtijd van de kleinsten inluidt. En die kleinsten
willen, het lijkt universeel, liever niet naar bed. Hoeveel dreumesen ik
heb zien smeken om nog te mogen opblijven. Hoeveel vaders en moeders
ik, gespeeld boos, op hun horloge heb zien tikken. Hoeveel volwassen
hoofden ik heb zien schudden, en hoeveel peuters en kleuters ik,
halsstarrig en verongelijkt, heb zien stampen.
Zoveel kinderen wilden om acht uur in geen geval naar bed, dat de donkere stad waardoor ik fietste, vanzelf weer licht werd.
