Dat de veelal goed geschoolde, twitterende, facebookende en in de
wereld geïnteresseerde Iraanse jongeren dit keer wél kunnen volharden in
hun strijd. Dat de jonge studente Neda, die twee jaar geleden tijdens
een politieke betoging in Teheran werd doodgeschoten, niet helemaal voor
niets is gestorven. Dat geen enkele dode zonder gunstig politiek gevolg
blijft. Stel je voor dat de Iraanse opstand van twee jaar geleden nu,
na het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw, wel de vruchtbare
grond vindt die nodig is om stevig te staan.
Stel je voor dat vervolgens ook in Iran een gematigd regime aan de macht komt.
Zou het dan kunnen?
Zou het dan kunnen dat alle wereldkaarten volledig worden herschud?
Dat er een compleet nieuwe constellatie op tafel ligt? Dat er misschien,
eindelijk, een oplossing komt voor het langste conflict van het
Midden-Oosten: Israël – Palestina? Want Iran steunt dan Hamas en
Hezbollah niet meer, waarom zou het? En als Israël door gematigde
regimes wordt omgeven, vervalt toch de grootste bedreiging van dit land,
en tegelijk de grootste bestaansreden van zijn recentste regeringen.
Stel je voor dat geleidelijk aan, en doordat de spanning afneemt zowel
de Israëliërs als de Palestijnen zich comfortabel gaan voelen in hun
land.
Stel je voor dat de democratische beweging, die per definitie de
drijfveer van de protesterende menigte is, erin slaagt door te zetten,
en te overwinnen.
Het lijkt allemaal naïef.
Zeker als je, zelfs slechts fractioneel, weet wat er ook voor de westerse en Aziatische landen op het spel staat.
Maar de communistische landen zijn toch ook als dominosteentjes gevallen, het ene na het andere?
Dus ja.
Stel je toch eens voor.
