Op privévlak moet de Luikenaar niet eens onderdoen voor Roald Dahl, van wie dezer dagen een en ander boven water komt. Beide heren en Maigret deelden trouwens naast hun passie voor vrouwen, ook die voor de gastronomie.
Samen met Bruno Cremer wordt Simenon vandaag nog een tweede keer begraven. Ook gaat met dit duo de laatste, professioneel gemaakte, universele, meerlagige en niet-Britse politiereeks de grond in. Voorgoed.
Dat was misschien het enige positieve aspectje van de klopjacht op Raoul Moat, de moordenaar die in de buurt van Newcastle zijn ex-lief neerschoot, en haar nieuwe vriend vermoordde.
Dat wij, kijkers van continentaal Europa, eindelijk eens zagen dat die Engelse landschappen van groene heuvels vol schapen, pubs, slingerwegen, beukenhagen en cottages ook in het echt bestaan.
Dat die gehelmde bobby’s en hun trenchcoats geen product van de verbeelding zijn. Dat het eiland werkelijk zo angstaanjagend veel anglicaanse kerken telt als al die Britse politieseries doen geloven. Want of het nu Midsomer Murders is, Inspector Lynley, Inspector Morse, Lewis, Frost, Dalziel&Pascoe en ga zo maar door: elke tv-avond wordt in zo’n kerk wel iemand een kopje kleiner gemaakt.
België, zelf drietalig, ligt in het centrum van multicultureel en meertalig Europa. Het beleid van de Europese Unie die wij nu voorzitten telt jaarlijks miljoenen euro’s neer om de meertaligheid onder haar bevolking te bevorderen.
Als je naar onze openbare en privézenders kijkt, krijg je echter de indruk dat wij een dociel aanhangsel van het anti-Europees Groot-Brittannië zijn.
Ik mis Bruno Cremer nu al.
La Piovra, de Octopus, was ook geniaal.
En lang leve Wallander, natuurlijk.
