Margot Vanderstraeten is gefascineerd door rampen en catastrofes, wellicht omdat de werkelijkheid zich dan in haar meest schokkende vorm toont. En naar een zo intens mogelijk leven zijn Vanderstraetens hoofdpersonages voortdurend op zoek, ook al moeten ze daarvoor tot het uiterste gaan.

Op 1 mei 1945, één dag nadat Hilter zich een kogel door de kop joeg,  brengen in de Oost-Duitse stad Demmin honderden moeders hun kinderen om. Nadien slaan ze de hand aan zichzelf. Het wordt de grootste collectieve zelfmoord van Duitsland. ‘Ik wil er niet over praten’, zegt een van de weinige getuigen van toen.  ‘We moeten erover praten’, zegt een andere.

‘Veel literatuur wordt gewaardeerd om voorgeprogrammeerde, vaak psychologisch ingesleten zekerheden. Vanderstraeten laat Angela Gutmann (hoofdpersoon) echter haar eigen boontjes doppen, emotioneel en fysiek (waartoe Gutmann overigens de erotische hulp van een donkere medewerker van de Stadswerken inroept, en ook hier geen sprake van een immer op de loer liggende moraal), en ze doet dat zonder om medelijden of empathie te vragen.
Angela Gutmann gaat dwars door het verdriet heen en bevecht haar eigen positie in de wereld. Dit gebeurt met veel bravoure en zelfstandigheid…

“Het vlindereffect van Margot Vanderstraeten is een bijzonder rijke roman die sociaal engagement vanuit een originele invalshoek verbindt.”

” Aangrijpend, Pakkend door de talrijke details is de beschrijving van de bezetting van het hotel.”

De zaak van Frank Van den Bleeken, de recidiverende zedendelinquent die zondag zijn zelfgevraagde dood dan toch niet al krijgen, legt het zoveelste probleem van ons gedateerde gevangenissysteem bloot. ‘Het is tijd voor een geheel nieuwe aanpak. En we moeten elkaar dringend beter verzorgen’, zegt Hans Claus, gevangenisdirecteur en mensenrechtenactivist.

‘Niet het aantal ruzies en de heftigheid van geschillen is doorslaggevend. Wel de vaardigheid om te verzoenen.’ Vooraanstaand primatoloog Frans de Waal weet alles over apen en hun vergevingsgezindheid. Hij heeft dus ook een tamelijk goed idee van de menselijke mechanismen om vrede te sluiten. Kranten staan doorgaans vol conflict. Toch verlangen mensen naar verzoening. Alleen verkoopt verzoening niet. Dat is een conflict op zich. Natuurlijk hebben mensen behoefte aan goed nieuws. Maar goed nieuws is minder spannend.

Een uniek document: EDDY MERCKX leest uit mijn debuut Alle Mensen Bijten een passage over fietsen voor; dit is 2002, het filmpje werd voor besloten kring gemaakt, dankzij Mark Uytterhoeven die even graag leest als fietst.

Margot Vanderstraeten is een van de meest onderschatte Vlaamse romanauteurs. Al van bij haar debuut ‘Alle mensen bijten’ (2002) etaleerde ze een taalvastheid die je in de Vlaamse letteren nauwelijks aantreft. Alleen al om haar rake formuleerkunst is Vanderstraeten lezen een hemels plezier. In ‘Het vlindereffect’ demonstreert ze, met de terroristische […]

**** Het vlindereffect’ is een roman die niemand anders dan Vanderstraeten had kunnen schrijven. Opnieuw is ze er, net als in ‘Mise en place’, in geslaagd op een pakkende en meeslepende wijze rampscenario’s en chaotische situaties te omschrijven. De spanning van de bezetting zelf wordt bovendien afgewisseld met de beschrijving van de impact van de aanslagen achteraf. Dat zorgt ervoor dat het boek leest als een trein, want ook de chronologische opbouw van het werk zit helemaal goed. Beschrijvingen uit het heden, het nabije én het verre verleden wisselen mekaar naadloos af, en blijken uiteindelijk één groot geheel te vormen.

Gij zult geen dt-fouten maken

Enkele bedenkingen bij de kwelling van spelling, naar aanleiding van Het Groot Dictee van de Nederlandse Taal

In 2003 won ik, in het pluche van de Eerste Kamer in Den Haag, als Vlaamse prominente het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Volgens Wikipedia maakte ik  in deze spellingswedstrijd, die zowel spannend als plezierig was, achttien fouten. Dat is goed mogelijk. Ik weet het niet meer. Ik weet wél nog dat een van m’n fouten een grove schending van de dt-regels betrof. Toen ik na afloop van het Dictee een microfoon onder de neus geduwd kreeg, gaf ik dan ook lachend uitdrukking aan het onbegrijpelijke: hoe was het mogelijk dat ik, schrijver van beroep, in een – weliswaar gewiekst opgestelde – dt-valkuil was getrapt.

"Hoewel er geen engelen in spelen heeft Vanderstraetens roman onmiskenbaar de kwaliteiten van De ontdekking van de hemel. Vanderstraeten staat haar mannetje naast Harry Mulisch, daar is geen twijfel over mogelijk. Haar inzet is hoog en haar souplesse is groot." Fleur Speet voor Athenaeum Boekhandel, de boekhandel die hopelijk toonaangevender is dan ooit, over Het Vlinderffect En leest u de recensie vooral helemaal uit, want die 'toch mist er iets' uit de inleiding is cruciaal.

In 2003 won ik als Vlaamse prominente het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Volgens Wikipedia maakte ik in deze spellingswedstrijd achttien fouten. Ik weet dat niet meer. Ik weet wél nog dat een van m’n fouten een schending van de dt-regels betrof. Toen ik na afloop van het Dictee een microfoon onder de neus geduwd kreeg, gaf ik dan ook lachend uitdrukking aan het onbegrijpelijke: hoe was het mogelijk dat ik, schrijver van beroep, in een dt-valkuil was getrapt.

Eenmaal thuis werd me snel duidelijk dat ik een gevoelige snaar had geraakt. ‘Dat je een dt-fout maakt, tot daaraan toe. Maar dat je zo’n flater ook nog eens bekent voor de Vlaamse en de Nederlandse camera?’

Met de ijzersterke roman ‘Het vlindereffect’ levert Margot Vanderstraeten het bewijs van haar schrijverstalent. ‘Ik had de behoefte de boel eens flink op te schudden.

Margot Vanderstraeten blikt in ‘Het vlindereffect’ terug op aanslagen in Mumbai Vier jaar heeft de Antwerpse schrijfster Margot Vanderstraeten (47) aan haar vierde roman gewerkt. Het vlindereffect speelt tijdens en na de terreuraanslagen in het Indiase Mumbai in 2008. Wat veroorzaakt zo’n trauma bij een …

Ik denk dat een mens een persoonlijk drama moeilijk kan verwerken als het enkel en alleen toeval is. Een roman over verlies, over trauma’s, over rouw en wat een mens daar mee aanvangt. Maar ook een verhaal over hoe alles samenhangt. Van een klein mensenleven tot de grote actualiteit en weer terug "Ik voel dat ik literair ben gegroeid "

“Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt, illustreerde Jeroen Brouwers in zijn werk (en in het bijzonder in ‘Bezonken rood’) al, bijna tegelijkertijd met Harry Mulisch, die bij de gebeurtenissen in ‘De aanslag’ opmerkte: ‘want alles raakt alles in de wereld’. Margot Vanderstraeten doet niet voor hen onder. Ze laat alles tegenover elkaar of in elkaar spiegelen, ze brengt overtuigend aan het licht hoe alles via via met alles te maken heeft.” Cobra.be

“Door heel deze bewonderenswaardige thematische constructie, door de bijzondere gevoeligheid waar dit proza blijk van geeft, door de subtiele toon van weemoed en inkeer en spleen krijgt dit boek langzaamaan van binnen uit een bijkomende aura.

Uiteindelijk hou je meer in de hand dan alleen maar een goed verhaal: een lichtend reservoir van fijnzinnig aangescherpt bewustzijn, van betekenis en relevantie. Margot Vanderstraeten illustreert het vlindereffect niet alleen maatschappelijk-geografisch, in de breedte, maar evenzeer, en zeker zo overtuigend, psychologisch, in de diepte.” Jos Borré

"Het ergste zijn chronisch gelukkige mensen"

‘Laatst hoorde ik iemand zeggen dat hij zo’n hekel had aan chronisch ongelukkige mensen. Maar het ergste zijn natuurlijk chronisch gelukkige mensen. Die zijn pas ziek. Nee echt, dat meen ik. Ik denk dat verdriet, hoe erg het ook is, de mens volwaardiger maakt. Je krijgt te maken met alle facetten van het mens-zijn. Maar verdriet is moeilijk, mensen tolereren geen lange rouw. Lezen helpt als medicijn, denk ik, allerlei vormen van kunst trouwens.’

Mustafa Kör en zijn vrouw, Silvia: ‘De symboliek druipt van ons af. Ik, de dichtende man met het gebroken lichaam. Zij, de vrouw die van lichamelijk vuur haar beroep heeft gemaakt. Tussen ons in, altijd, de poëzie, het leven.’

“razend knap opgebouwde psychologische roman”  José Ferdinandus

“Wat doet een traumatische ervaring met een mens? Bestaat het toeval wel of niet? En kan een ander wel troost bieden? Margot Vanderstraeten gaat diep in haar vierde roman.” Radio 1